BOŞ VAKTİMİZ YOK AMA FARKINDA DEĞİLİZ…

Dilimizden eksik olmasın tekbirler, tesbihler, tahmidler, tehliller…

Bize şahdamarımızdan daha yakın olandan bizi uzaklaştıracak o kadar çok şey var ki… Bizi girdap gibi içine çeken günün sabahına kalktığımız andan itibaren başlıyor kovalamaca…  Oyalamaca oynuyoruz kendimizle. Kaçıyoruz bir şeylerden, belki de yetişmek istiyoruz çok şeylere…

Elimize değen, gözümüze ilişen şeyler ekseriyetle talan ediyor safi havamızı… Surda açılan gedikten giren rüzgar, uyuşturduğu için beynimizi, neyin bizi talan ettiğini de anlayamadık…

Kanıksadık…

Olmaması gerekenler, olağan gelmeye başlamıştı bir kere…

Her eve bir şeytan, her sokağa bir yardımcısı bekçilik yapıyordu gece gündüz…

Çocuktuk, İslam fıtratı üzerine doğmuş, bir dönemi öyle geçirmiştik…

Büyümek, memuriyet gibi vazifeler yüklüyor elimize, dilimize, gözümüze, kulağımıza, ayağımıza. Ancak biz onların ne yapmaları gerektiğini unuttuk… Onlar için dua etmedik…

Aleyhimize şahitlik edecekleri günün korkusuyla yanmadık, yanıp yanıp ağlamadık…

Güne galip başlıyoruz, güle oynaya kazanacağımızı zannediyoruz… Çoğu zaman kaybediyoruz…

Gece yatsı namazı, ardından sabah namazı ile temizlemeye çalıştığımız kalbimize kendi ellerimizle çer çöp yerleştiriyoruz…

Farketmiyoruz, daha doğrusu fark edilmesi gerektiğini dahi unutuyoruz…

Kimbilir kaç kez geçtik bu yoldan, işe-okula giderken…

Kimbilir, kaç kez bindik aynı arabaya, otobüse bu güzergahtan geçerken…

Ve kimbilir kaç kez doldurduk o boş lakırdılarla, şarkılarla, türkülerle dilimizi, kulağımızı…

Malayani ile dolu dilimiz, şarkılarla gümbür gümbür patlayan kulağımız, emir kulu iken ve ahirette kendi yaptıklarını bir bir anlatacakken, ellerine verdikçe veriyoruz kozları…

Kaç kez aklımızı dağıtmak istedik, dilimize saçma sapan terennümler yükleyerek…

Zımbırtılardan, tıngırtılardan, lakırdılardan, çalgılardan, çengilerden soyutlanıp da bebeklikteki gibi bir saflığı dilimize yükleyemediğimiz hayli zaman oldu…

Havadan kir kapan zihnimizin, dilimizi hayrın dışında dolaştırmasına karşı çıkmamız gerektiğini anlamalıyız artık...

Yanlış söz söylemek kadar, boş söz söylemenin de hata olduğunu görmeliyiz…

İsraf etmekten kaçınmalıyız kelimeleri, nefesimizi…

Boş vakti olmaz müslümanın, boş anı olmaz…

“Onlar, ayakta iken, otururken, yan yatarken Allah'ı zikrederler ve göklerin ve yerin yaratılışı konusunda düşünürler. (Ve derler ki:) 'Rabbimiz, sen bunu boşuna yaratmadın. Sen pek yücesin, bizi ateşin azabından koru.”(Al-i İmran, 191)

 Yolda yürürken, otobüs beklerken, kuyrukta dinelirken, uçarken, kaçarken… Dilimizden dökülen tekbirlerin, kalbimizdeki putları İbrahim (a.s.)’ın baltası gibi kırdığını hissetmek ne güzel şeydir halbuki…

Sıradayken, gemideyken, bisiklete binerken, dolmuşa el ederken, minibüsteyken… Her bir ‘Lailahe illallah’ lafzı ile Bilal-i Habeş’in üzerinden o sıcak kayayı kaldırmanın ferahlığı ne de güzeldir…

Gezerken, etrafı izlerken, kuşları beslerken, yatarken, kalkarken… ‘Subhanallah’ diyerek, yaratanın şanını yüceltmek, kalbe ne kadar da serin bir esinti verir…

Çay içerken, su isterken, yemek beklerken, volta atarken, tespih sallarken, hoplarken, zıplarken… Görmenin, düşünmenin, dokunmanın, söylemenin, nefes alıp-vermenin lezzetini her an hatırlatan ‘hamd’ ne kadar da asil bir kelimedir… 

Hz. Ayşe (ra) validemize “Peygamberimiz (sav) boş kalınca ne yaparlardı?” diye sordular. Cevaben “Her zaman zikrullah ile meşgul olurdu” dediler…

Rabbimiz her daim hamd etmeyi nasip etsin inşallah....

Bugün sizinle büyük damadımın bir yazısını paylaşmayı istedim....

Ben de evime dönüyorum inşallah,damadım da geliyor İzmit'e,bayram hazırlığı yapıcam.Kızlarım,damatlarım hep beraber olacağız bayramda Allah nasip ederse.Yolcu yolunda gerek,hepinize kucak dolusu sevgiler...